Nu het mooie weer er weer aan komt zullen we ook steeds vaker weer in aanraking komen met het gezzzzzzzoem van een van de meeste vervelende dieren op deze aardbol. Nachten wakker liggen, dagen lang krabben en er niet meer goed uit zien door die rode bultjes op je lichaam. De mug, voor velen een van de meest nutteloze dieren ter wereld en ook nog verspreider van ziektes, is voor mij een belangrijk onderdeel in mijn leven.
Na mijn vorige column waarin ik mensen, maar specifiek mannen, aan het denken wilde zetten over hoe wij de vrouw proberen te creëren kreeg ik een hoop commentaar over mij heen. Ik zou seksistisch zijn, denigrerend en het artikel is zelfs ingestuurd naar een project tegen seksisme. Achteraf kan ik niet anders zeggen dan dat dit mijn meest geslaagde column is tot dusver. Mijn intentie, de man laten inzien en er over laten nadenken dat wij de vrouw moeten respecteren om hoe ze is, is behoorlijk goed overgekomen. Het was een serieus onderwerp en ik merkte dat jullie het niet prettig vonden dat ik het op een manier schreef waaruit bleek dat ik zelf een perfecte vrouw wilde creëren. Nadat ik jullie aan het denken heb gezet over de vrouw is nu de mug aan de beurt!
De mug is meer dan dat vervelende beestje die prikt en zoemt. De mug is een danser en een zanger in één. De fladderende vleugels van dit insect in jouw slaapkamer zijn als de vingers van Jimi Hendrix over de snaren zijn gitaar. Dit melancholische en speelse geluid is een geluid waar je toch, op een of andere bijzondere manier, een hekel aan hebt. Er zeggen stemmetjes in je hoofd: ‘Jij wilt dit niet langer, je hebt een hekel aan dit geluid, dit geluid moet stoppen’. Je maakt jezelf kwader en kwader tot het moment dat je uit bed stapt, het licht aan doet en op jacht gaat.
Het mooie gezang en gedans van de mug heeft jou tot waanzin gedreven en ervoor gezorgd dat jij midden in de nacht jouw jacht begint naar dit vliegende wezen. Je pakt iets waarmee je kunt slaan, een slipper of een boek want verder dan je slaapkamer zoek je niet. Je kijkt goed en zoekt. Waar is dat verdomde ding? Opeens zie je hem in de andere hoek op de muur zitten. Jouw jachtinstinct heeft maar één optie voorgeschoteld, jouw instinct wil jouw bloed uit zijn lichaam zien druipen. Je komt dichterbij, stap voor stap, en het moment dat je slipper bijna de mug raakt vliegt hij weg. Je moet weer vanaf nul beginnen. Even later zie je hem weer en nu is er geen ontkomen meer aan. Pats, een dikke bloedvlek op jou witte muur. ‘Héhé, eindelijk rustig slapen’, denk je.
Je ligt nog geen seconde in bed en je begint spijt te krijgen, wat heeft die mug mij eigenlijk misdaan? Waarom heb ik hem van zijn leven beroofd? Ze zeggen altijd: Als je slecht voor dieren bent, dan ben je dat ook voor mensen. Ben ik een slecht mens? Behandel ik mijn omgeving ook zo? Bedreig ik mijn vriendin ook wanneer ze een biertje besteld in plaats van een wijntje?
Wees gerust, het is een column. Een column met een knipoog, een column die mensen aan het denken wil zetten en een column die altijd respect heeft. Voor alle vrouwen, mannen en muggen.
