Hoe vaak ga jij nog zitten om een film te kijken? Het is niet altijd even makkelijk om hier tijd voor vrij te maken en er vervolgens ook nog de concentratie voor te kunnen opbrengen. Dan helpt het als kijkt naar een film die bijzonder onderhoudend is, zodat je ook graag wilt blijven kijken. Nu kennen velen van ons hun klassiekers wel, maar er zitten tussen de minder bekende titels ook zat pareltjes die zeer het bekijken waard zijn. We bespreken vijf obscure films die je een keer (of vaker!) gezien moet hebben.
Mother (1996)
In deze tragikomische film van regisseur Albert Brooks staat een moeder-zoonrelatie centraal. Brooks speelt zelf een redelijk succesvol schrijver van science fiction-boeken genaamd John die voor de tweede keer gaat scheiden en weer bij zijn moeder Beatrice (gespeeld door Debbie Reynolds) gaat wonen. Daar wil hij ontdekken waarom zijn relaties met vrouwen altijd falen. Maar ter plekke merkt hij dat de relatie met zijn moeder, een weduwe, stroef is. Ze is afstandelijk naar hem en lijkt meer oog te hebben voor haar andere zoon, die haar probeert te paaien met moderne gadgets. Maar wat is het nu dat Beatrice precies dwarszit waardoor ze niet normaal kan doen tegen John en ook niet trots op hemt lijkt te zijn? Een heerlijke film die lekker wegkijkt.
Depuis qu’Otar est parti (2003)
Deze aangrijpende film in een ongebruikelijke setting laat zich vertalen als ‘Sinds Otar is vertrokken’, wat een dubbelzijdige titel blijkt. Uit Georgië om precies te zijn, naar Parijs, om daar geld te verdienen en een succesvol leven op te bouwen. Ondertussen blijven zijn oude moedertje en zijn zus achter in Tbilisi, waar de film zich afspeelt. Otar zelf komt nooit in beeld, maar is constant het onderwerp, omdat hij de grote trots van zijn moeder zijn en het kind is waar ze naar verlangt. Maar dan komt er een telefoontje naar de zus met de mededeling dat Otar plotseling is overleden. Ze kan het niet over haar hart verkrijgen om dat van haar moeder te breken, dus houdt ze de schijn op dat Otar nog in leven is. Een prachtige film met een verdrietig slot die de liefhebbers van filmhuisfilms niet mogen missen.
UHF (1989)
Al een jaar of veertig lijken we maar niet van de grollen van Weird Al Yankovic af te kunnen komen. Eind jaren ’80 beleefde de muzikale komediant hoogtijdagen qua populariteit. In die mate dat hij zelfs een eigen film mocht maken. Dat werd UHF, een vrij bizarre komedie waarin Yankovic’s hoofdpersonage een falend televisiestation gaat runnen in de hoop van zowel het station als zijn eigen leven iets te kunnen maken. Dat biedt de ruimte voor allerlei gekke programma’s en parodieën die vaak grappig zijn. Ondertussen is er ook een soort plot, namelijk een vete met een groter station dat Yankovic’ zendertje maar wat graag weg wil drukken. Verwacht geen grote acteerprestaties, hoewel Michael Richards en Jason Robards het niveau wat opkrikken, maar wel een hoop soms onvergetelijke lol.
The Big Lebowski (1998)
Je kunt discussiëren over hoe obscuur deze film van de Coen Brothers is, zeker aangezien hij een aardige ‘cult following’ heeft opgebouwd. Feit is dat de film een flop was en pas op video en DVD aansloeg bij een select publiek. Je zou kunnen zeggen dat het een echte mannenfilm is. Hoofdpersoon laat zichzelf ‘The Dude’ noemen en heeft een navenante, laveloze levensstijl. Hij gaat regelmatig bowlen met zijn excentrieke vrienden, maar verder overkomt het leven hem. Bijvoorbeeld dat hij gechanteerd wordt omdat hij verward wordt met een miljonair die óók Jeffrey Lebowski heet. Dat is het startschot voor een wat bizar verhaal vol verborgen grappen die je pas bij de tweede of derde keer kijken ontdekt. De jaren ’70 soundtrack maakt deze film helemaal af. Zeer aan te raden als je hem nog niet gezien hebt.
Happiness (1998)
Happiness is een film van Todd Solondz, en dan weet je dat je dat deze titel eigenlijk het tegenovergesteld impliceert. Deze vrij lange film draait om aantal schijnbaar normale mensen die op de een of andere manier elkaars leven kruisen. Allemaal lijken ze enkel op zoek naar wat geluk, maar in hun levens spelen zich zaken of die soms gênant, maar vaak meelijwekkend en soms zelfs verwerpelijk zijn. Na het zien van deze film, kun je acteur Dylan Baker waarschijnlijk niet anders meer zien dan als de pedofiele vader die hij speelt. Wil je een film die er een beetje in hakt, dan is dit zeker een interessante film. Maar we waarschuwen wel: hij is daardoor ook wel wat taai.
Tijd dus om op zoek te gaan naar deze films. Dat valt misschien nog niet mee als je er gratis naar wilt kunnen kijken, maar als je bereid bent om er een paar euro voor neer te tellen, lukt het in veel gevallen om de films te vinden. Zo kun je ze bijvoorbeeld huren of kopen via Google Play, Amazon Prime of Pathé Thuis. En anders wordt het een sport om hem ergens te downloaden of de DVD te bemachtigen.
