Leuke nummers zijn fijn, maar een muziekalbum is pas echt een album als het je mee kan nemen in een bepaalde sfeer of via de muziek een stemming bij je kan oproepen. Daarom hebben wij hier zes voorbeelden verzameld van bijzondere muziekalbums die een bijzondere sfeer of stemming neerzetten.
Chris Rea – ‘On the Beach’
Velen van ons kennen Chris Rea helaas alleen van ‘Driving Home for Christmas’, en dat is niet het meest representatieve nummer van de man. Op dit album doet Rea, op zich al een expert in sfeervolle muziek, exact wat de titel belooft: de sfeer bieden van een dagje op het strand. De muziek is zonnig, maar ingetogen en sereen. Je kunt je zo voorstellen dat je op een handdoek op het strand ligt, een boekje zit te lezen en af en toe eens opkijkt over de zee en naar anderen op het strand, die je wel ziet maar slechts ten dele binnenkomen in je ontspannen, wat slaperige hoofd. Het riffje van de titelsong zal nog lang in je hoofd blijven spoken.
Gord Downie – ‘The Secret Path’
De Canadees Gord Downie spendeerde de laatste jaren voor zijn overlijden aan het opkomen voor de inheemse bevolking van Canada, die verdreven werd naar de uithoeken van het land. In het eerste deel van de vorige eeuw werden hun kinderen weggenomen door de overheid en ver weg van hun familie in zogenaamd residentiële scholen geplaatst. Een van die kinderen was de jonge Chanie Wenjack. Hij besloot op een koude, winterse dag dat hij er genoeg van had en te voet langs een spoorlijn de honderden kilometers terug naar zijn familie ging afleggen. Hij overleefde het niet. Dit waargebeurde verhaal staat centraal op dit album, dat bol staat van de eenzaamheid en leegte. Er bestaat een geanimeerde film voor het album die deze sfeer nog eens extra benadrukt en het verhaal uitbeeldt.
Bic Runga – ‘Birds’
De Nieuw-Zeelandse Bic Runga is buiten haar eigen hoek van de wereld niet erg bekend, en dat is jammer, want ze is een uitstekende songwriter met een aangename stem. Op haar album ‘Birds’ (het derde album met haar muziek) zet Runga de sfeer neer van een vroege zomerochtend als de wereld nog niet ontwaakt is, maar het wel al licht is. Een sereen moment onderstreept door veelal gefluisterde liedjes waarbij je heerlijk kunt wegdromen. Helaas staat er wel één nummer op zo halverwege het album dat deze sfeer doorbreekt met meer uitbundigheid. Dat is een jammerlijk foutje.
The Cure – ‘Faith’
Sfeervol hoeft niet altijd een aangename sfeer in te houden. The Cure slaagt erin om bijzondere muziek te maken door zowel een donkere sfeer als een uitgelaten sfeer te kunnen produceren. Dat eerste is echter toch echt de hoofdmoot. Zo ook op ‘Faith’, een van hun eerdere albums. Dit album is belichaming van het genre ‘goth rock’, wat zich vertaalt in waterige gitaarlijnen, sombere baslijnen en zware drumbeats die flink binnendringen. De hopeloosheid spat van dit album af, en dat is ook een prestatie. Fijn album om te omarmen als je je klote voelt.
Swervedriver – ‘Mezcal Head’
Swervedriver was een van de Britse bands die begin jaren ’90 in het illustere genre ‘shoegaze’ begaven. Dat is dromerige, dreunende rockmuziek waarbij veel verschillende vervormende pedalen gebruikt worden, waardoor de muzikanten op het podium veel naar beneden keken. Daar komt de term ‘shoegaze’ vandaan. Swervedriver slaagt er met haar tweede album ‘Mezcal Head’ in om muziek in dat genre toegankelijk te houden, en tegelijkertijd de sfeer op te roepen van een droom vol onmacht en mysterie waar je hevig bezweet van wakker wordt. Dat wordt het best uitgedrukt in het nummer ‘Last Train to Satansville’, dat gaat over twee tegenovergestelde dromen van de verteller over dezelfde persoon. ‘Mezcal Head’ is zonder meer een van de niet-erkende klassiekers van de alternatieve muziek uit de jaren ’90.
Sugar – ‘Beaster’
Technisch gezien is dit een EP van 6 nummers, maar we voeren hem toch op. Hardcore punkpionier Bob Mould (Hüsker Dü) maakte in de jaren ’90 twee albums en deze EP met de driemansformatie Sugar. Mould doet hier waar hij het beste in is: paniek, frustratie en paranoia overbrengen in muziek. Echter maakte hij nog nooit een album waarop dit zo intrinsiek overgebracht werd in de sfeer en stemming van het album als hij dit doet op het relatief korte maar zeer krachtige ‘Beaster’, een plaat die staat als een huis.
