Op 13 juni van dit jaar speelt het Nederlands elftal haar eerste WK-duel tegen Spanje. In de kleedkamer van menig amateurclub wordt reikhalzend uitgekeken naar de revanche op Iniesta en consorten. Als op zondagmiddag in de kantine de Oranjeprognoses voor het aankomende WK uit de kast worden getrokken, dwaal ik altijd even af, om te dromen van Andrea.
Misschien is het wel omdat ik, op deze bebaarde spelverdeler na, nooit een baarddragende voetbalheld live heb zien spelen. Al sinds mijn kinderjaren moet ik het doen met de gedigitaliseerde sportarchieven van de NOS, waarop te zien is hoe mannen als Socrates en Best de ene weergaloze pass na de andere van hun wreef laten glijden. Nee, ik heb het hier niet over spelers als Meireles of Gattuso, die een baard nemen ter verbetering van hun semi-ruwe imago. Een baard neem je namelijk niet. Die krijg je.
Binnen de voetbalwereld worden ze met uitsterven bedreigd, de mannen die hun baard hebben ‘gekregen’. De laatste der Mohikanen heeft aangekondigd na het aankomende WK te stoppen als international van Italië. Ik vraag me af welke gebeurtenis mijn hart gaat breken deze zomer. Het feit dat Oranje in de tweede ronde uit het toernooi vliegt, of het moment dat de schilder afstand neemt van zijn doek, zijn penseel neerlegt en besluit zijn atelier te verkopen. Ik denk het laatste.
