Ze legde haar hand op charmante wijze in mijn nek en bracht haar lippen tot bij mijn oor. ‘Dat je niet aantrekkelijk bent, betekent niet dat je later geen lieve vader voor je kinderen zult zijn’, fluisterde ze op een licht denigrerende toon. Ze pakte haar glas wijn van de bar, gaf de gladgeschoren barman een knipoog en keerde haar rug in een vloeiende, sensuele beweging naar mij toe.
Begin dit jaar vroeg een onderzoeksteam van The Australian University of New South Wales honderden vrouwen naar hun mening over mannen met gezichtsbeharing. De vrouwen die deelnamen aan het onderzoek kregen foto’s te zien van tien verschillende mannen. De een had een stevige stoppelbaard, de ander was gladgeschoren en er waren modellen bij met een volle baard. De hoofdvraag van het onderzoek was simpel: ‘Wie vind jij het meest aantrekkelijk?’ Het antwoord was vernietigend voor de trotse dragers van een ‘six-weeks-and-still-counting-baard’: ‘Vrouwen willen geen man met een volle baard’.
Aandachtig las ik de uitkomsten van het onderzoek door. Een man met een volle baard is ‘a-romantisch en bovendien niet in staat zich emotioneel te binden’, aldus de vrouwelijke geïnterviewden. Daarentegen zal de man met een shitload aan gezichtsbeharing volgens de vrouwelijke ondervraagden ‘ongetwijfeld een lieve vader voor zijn kinderen zijn’. Mijn mond viel open. Een vreemd gevoel van woede bekroop me.
Compleet verbijsterd klapte ik mijn espresso achterover en mijn laptop dicht. Ik keek op mijn horloge: borreltijd. Tijd om in de kroeg de proef op de som te nemen en mijn eigen diepgravende onderzoek te starten. Tijd om zelf down under te gaan.
Nog altijd opgefokt van de onderzoeksresultaten zwaaide ik de deur van mijn stamkroeg open. De deurklink kwam met doffe klap tegen het voorhoofd van een klein meisje dat net met haar vader naar buiten wilde gaan. De vader, drager van een volle baard, keek gelukkig net de andere kant op. ‘Volgens mij heb ik haar laten schrikken’, riep ik hijgend. ‘Ach, tegenwoordig huilen ze om alles. Maak je niet druk’, zei de vader terwijl hij het hysterisch brullende meisje op zijn schouders nam. Opgelucht maar nog altijd vol adrenaline stapte ik de kroeg binnen.
Daar stond ik dan: een bebaarde man met wollen muts en een overkill aan testosteron. Terwijl ik de barman sommeerde om zo snel mogelijk een koud biertje op de bar te zetten, balde ik mijn vuisten zo krachtig dat mijn knokkels wit uitsloegen. Met trillende handen bracht ik het glas bier naar mijn lippen. Een goudgele druppel vloeide van de punt van mijn snor richting mijn kin. Mijn opgekropte agressie verdween echter toen haar blik de mijne kruiste.
Ze zette net haar lege wijnglas op de bar en keek me recht in mijn ogen. ‘Nieuwe?’, riep ik terwijl ik, zo nonchalant mogelijk, mijn wijsvinger richtte op haar lege glas. Ze knikte en maakte een soepele armbeweging. Alsof ze wilde zeggen: ‘Kom hem dan ook maar brengen’.
Het aangeboden drankje resulteerde in een standaardpraatje over ambities, muziek, films en koffietafelboeken. Een aantal drankjes later besloot ik het Australische baardonderzoek ter sprake te brengen. Ik merkte dat ze afdwaalde, dat ze geen zin meer had in een serieuze dialoog op de vroege vrijdagavond. Nadat ik de uitkomsten van het onderzoek had opgesomd, knikte ze instemmend. ‘Zo denk ik ook over mannen met baarden’, zei ze met een stoïcijnse blik in haar ogen.
Ze legde haar hand op charmante wijze in mijn nek en bracht haar lippen tot bij mijn oor. ‘Dat je niet aantrekkelijk bent, betekent niet dat je later geen lieve vader voor je kinderen zult zijn’, fluisterde ze op een licht denigrerende toon. Ze pakte haar glas wijn van de bar, gaf de gladgeschoren barman een knipoog en keerde haar rug in een vloeiende, sensuele beweging naar mij toe.
Ik bedacht me geen moment en greep haar arm. ‘Dan moet ik maar snel vader worden’, fluisterde ik.
Ze lachte.
Morgen zie ik haar weer.
Inmiddels hebben we meerdere malen aangetoond, dat Australische onderzoekers knettergek zijn.
