Vorige week zat Hugo Borst bij DWDD om te praten over zijn nieuwe boek O, Louis, waarin hij vertelt over zijn haat-liefdeverhouding met bondscoach Louis van Gaal. Borst gaat in zijn boek naar eigen zeggen op zoek naar ‘de onheilspellende krochten van Van Gaals karakter’. Het verhaal van de bebaarde schrijver boeide me, zoals vrijwel alles wat de Rotterdammer vertelt of schrijft mij boeit. Mijn aandacht voor het verhaal achter het boek verdween echter volledig toen er een oud televisiefragment van Borst werd getoond.
Om het verhaal van Borst en zijn vreemde relatie met Van Gaal kracht bij te zetten, dook de DWDD-redactie in de archieven van Studio Voetbal. In het fragment zien we Borst naast Van Gaal aan tafel zitten. Ze dollen en lachen wat met elkaar. Journalistiek relevant? Zeker. Interessant? Nee. Niet het verhaal, maar het gelikte driehoeksikje onder de lippen van Borst trok mijn aandacht. Het pizzapuntje onder de lip is er eentje van de buitencategorie; tot in perfectie bijgeknipt; een ‘David Villatje’. Op de rest van het gezicht is echter geen haartje te bekennen. Ik haal opgelucht adem als het fragment is afgelopen en Borst weer met volledige baard in beeld verschijnt.
Wat ben ik blij dat het sikje is uitgegroeid tot een volwaardige baard. De vlassige, vette plukken haar blijven niet langer meer kleven aan je naakte wang, maar glijden nu nonchalant door de collegaharen op je kaak. De overheersende grijstinten geven je de uitstraling die bij je past. De uitstraling van een doorgewinterde schrijver met karakter. O, Hugo, je schrijft boeken vol over anderen, daarom draag ik dit stukje op aan jou. En je baard.
